Selasa, 24 Juni 2014

SAMBANG


Wancine wis lingsir wengi,nalika aku mudhun saka bis jurusan Surabaya – Tulungagung. Wissuwi banget aku ora mulih. Saiki kabeh aku wis ganti sesawangan. Dalan-dalan sing tak liwati mau wis aspalan hotmik, maklum dalan propinsi. Desa kelahiranku manggon ing Tulungagung sisih kulon, keliwatan dalan menyang Trenggalek lan Ponorogo. Malah prapatan Jethakan ngalor wis peni kanthi kekembangan kang misahake jalur kiri kanan.
Sepuluh taun luwih anggonku ngumbara, lagi bisa ngejawa. Senajan Jawa- Sumatra saiki wis dudu jarak sing adoh maneh., ning kanggoku sing mung pegawe cilik ya mbutuhake dhuwit. Apa maneh wis kegandholan batih. Budhalku menyang lampung ndhisik sesasi sawise aku rabi karo Rini. Masku misanan ngabari yen dheke sanggup nggolekke gawean   guru kanggo aku. Najan kanthi udan tangis saka mara tuwa wadon lan mbokku aku tetep budhal. Maklum aku anak tunggal, dene bojokun iya siji-sijine anak wedok.
Suwarane maratuwa lanang lan ipeku nggilikage tekadku. Dak akoni aku mung nyambutgae ngelesi lan mulang sekolah swasta. Senajan lumayan ning oranjamin masa depan. Iku kangnjalari tresnaku marang Rini nemoni tantangan kang abot.
“Pak rumah mbah masih jauh ya?” takone Dhita anakku sing cilik. Aku njenggirat. Lagi kelingan kudu njujug ngendi. Sasuwene iki aku rang banget sesambungan karo keluargane bojoku. Ning arep njujug omahe mbokku gek mengo marahi Rini gelo. Amarga mulihkuiki saliyane arep mantenane ipeku ragil, yamerga ibune njaluk bojoku mulih. Nek mbokku ngono ora masalah. Nadyan mung bakul janganan wawasane jembar.
‘Sebentar lagi dhik, nanti di rumah Eyang adhik bisa main sama kakak,” jawabe Rini sareh. Aku ambegan landhung ateges bojoku karep njujug omahe wong tuwane. Tembung “Eyang “ iku kanggo mbahe saka wong tuwane. Dene marang mbokku bocah-bocah biasa nyeluk’ mbah’. Anak-anakku pancen sering sesambungan karo mbahe senajan mung liwat telpun. Aku meneng wae karo nata ati,nadyan  mung kesel ya rumangsa luwih apik meneng. “Eyang rumahnya ada kebunnya nggak Ma?” sambunge Adi, anakku mbarep.
“Ada Mas, yang penting nanti istirahat dulu,” nyambungku lirih nyoba nguwasani kahanan.
“Prapatan Cuwiri ngilen, Pak!” yen menyang omahku isih terus ora menggok ngulon. Rini lan aku pancen tangga desa. Dhewekke adhik kelasku ing SMP. Rini nggegem tanganku senajan ora rembugan aku ngerti karepe. Aku wis apal karo aten-atene, ana panjaluk kang ora kocap. Lawang omah iku isih kuncian rapet, nalika aku sbrayat teka. Anakku  mulai unyeg. Aku ndodog lawang kanthi dheg-dhegan. Kelingan nalika mbokku nglamar Rini lan nampa pangina kang isih tumajem nganti saiki. Amung tangise Rini lan panyurunge ipeku sing saiki arep dadi manten, kang njalari mantenanku kaleksanan. Wong lanang iku katon tuwa, anakke wedok terus dirangkul keket. Rini nangis ngguguk. Krungu rame-rame mertuwa wadon metu. Putune diambungi siji-siji. Pancen wiwit lair ya lagi iki ketemu. Beda karo mbokku, kang merlokake teka nalika putu-putune lair, bebarengan karo masku misanan kang lagi endhang mulih njawa. Aku ngambung tangane mara tuwaku lanang wadon, lan usung-usung gawan mlebu omah. Anak –anakku katon kesel. Aku mulai kuwatir yen rewel. Bojoku tak jawil,lan memburi nyepakake pirani adus. Sing gedhe nginthil eyange putri kang rampung nyepakake kamar. Aku jagongan bawa rasa karo mara tuwaku lanang.
Wengi terus lumaku,anak lan bojoku wis turu nglipus amarga kesel. Nganti parak esuk aku ora isoh turu. Wong tuaku wadon wis tak telpon lan mrayogakake anak bojoku lerem dhisik. “Neng kono karo nang kene padha wae.” kandhane naliko aku kandha ora bablas ngalor.
“Rumah mbah Uti masih jauh dari sini, Bu?” takone anakku mbarep marang ibune. Aku ethok-ethok ora krungu.
Watara jam sanga esuk. “Pengin ke tempat Uti, yo eyang kung yang antar....” kandhane maratuwa lanang ngagetake. Alon-alon aku ngadeg mara tuwa lanang nyandhak kunci mobil,aku tutwuri. Rini mung mandheg tanpa kumecap. Aku nahan dhiri karo nguwasani kahanan. Bocah-bocah ngetutake eyange karo nglunjak-nglunjak seneng. Dhasar bocah! Rini nyusul mburiku karo nyangking oleh-oleh kang wus dicepakake sadurunge, aku mung mesem antri munggah kendaraan lan mrenah-mrenahke bocah-bocah. Sing gedhe njaluk sandhing kakunge, sing cilik melu ibune. Mara tuwaku wadon nyawang saka kadohan karo kaca-kaca.
Jaya Baya no. 11 Minggu III Nopember 2009

Tidak ada komentar:

Posting Komentar