SERATAN KATRESNAN

Sore iku kira-kira jam telu, Aulia isih lungguh meneng, nglamun dhewekan ora ana sing ngancani. Kudune jam kuliah wis rampung, para mahasiswa wis padha bubar menyang halte ngenteni angkutan yen ora padha ngenteni jemputan. Ana uga mahasiswa sing isih padha dolanan ing lapangan kampus lan ana sing les tari utawa sinau kelompok. Aulia mung nyawang kedadeyan sakiwa tengene karo rai melas. Batine krasa ora kepenak, awake krasa keranta-ranta.

Ora suwe krungu swara motor mega-pro mandhek persis nang ngarepe bocah wadon sing ayu nganggo kudung putih resik kuwi.

“Ora bali Dhek?”

Bocah wadon kudung putih kuwi kaget, glarapan amarga Fachri teka nyedaki. Dheweke langsung mudhun saka motore lan lungguh jejer karo Aulia.

“Mas Fachri ya durung bali..!” sumaure Aulia, sinambi ndelengi Fachri rada kuciwa.

Fachri iku pacarku nanging ora ana bagus-baguse blass, sawise ndelengi klambine pacen ora katon endah. Wis celanane suwek mebret-mebret nggon dengkule, kalungan rante nyisan, pantes yen diarani preman kampus. Batine Aulia.

Aulia pengen banget ngenalake pacare karo Bapak Ibune, nanging keweden yen Bapak Ibune karanta-ranta ora bisa narima Fachri sing amburadul mau. Kuwi alesane kenapa dheweke durung wani matur marang Bapak Ibune teka saiki.

Aulia unjal ambegan ndhisik sakdurunge ngomong. “Aku arep ngomong serius karo kowe Mas..!”

“Arep ngomong apa Dhek, ngomong wae..” Fachri sing wis ora sabar ngenteni.

“Nanging aku wedi yen Mas Fachri ora kalegan.”

Fachri mesem. “Nak durung ngomong ya ora bakal aku ngerti apa sing mbok karepake Dhek..?”

“Sabenere Mas Fachri kuwi tresna tenan karo aku apa ora?..gek-gek mung gawe dolanan..?” Aulia ngomong nganti diwanekake.

Fachri unjal ambegan landhung banget, karo ngeti praupane Aulia sig ayem brukut kudungan putih mau.

“Lha nak ora tenanan ya ora bakal Mas arep nglamar Adhek minggu ngarep..!” banjur mbacutake “kanggo apa tresna dianggo dolanan?” wangsulane Fachri marang Aulia supaya percaya.

“Ora usah guyonan Mas,,!” ujare Aulia krungu yen bakal dilamar Fachri.

“Bapak dereng ngertos sejatine Mas Fachri...”

“Mas mu iki ora gawe guyonan kok...!”

Aulia mung bisa meneng banjur ngomong “Lalekake wae niatmu arep nglamar Dhek Lia, Mas..!”

“Lha kenapa?” Fachri bingung.

“Dhek Lia kenapa? Apa Mas ketara yen ngapusi?”

“Nanging Bapak mpun kagungan jodho kangge Adhek. Sing sholeh lan taat ibadahe.” Aulia nangis sesenggukan.

“Mas Fachri ya taat kok ibadahe..”Fachri ngeyel.

“Dhek Lia ngerti kok Mas.., nanging Bapak napa saget percaya?”

“Pokoke Mas ora arep ngerti bab kuwi, sing penting minggu ngarep Mas bakal teka nang ngomah arep nglamar kowe Dhek,!”

“Wis-wis Mas lalekake wae, Bapak wis nggolekake jodho kanggo aku.” Fachri kaget.

Kabeh krasa sepi ndhedhet, anane mung swara tangise Aulia.

“Apa bener sing mbok omongke kuwi Dhek?” Fachri takon.

Aulia mung manthuk, sanajan Fachri meneng klakep ora bisa ngomong apa-apa maneh. Sawise padha meneng-menengan. Fachri ngomong.

“Dhek Lia ampun nangis malih nggih...! anggep wae iki ujian kanggo tresnane awake dhewe. Muga-muga Gusti Allah duwe dalan sing luwih apik mbesuke.” Ujare Fachri sing  nglapi luhe Aulia karo kacu coklate.

“Ayo Dhek tak terake bali.!” Ajake Fachri karo nggandheng tangane Aulia.

Sinambi ngenteni lamarane Fachri teka, Aulia mung bisa pasrah. Saben dinane mung meneng nang njero kamar. Dheweke ora bisa mbayangake apa sing bakal dialami minggu ngarep kuwi. Aulia ora bisa pisah karo Fachri jalaran wis padha-padha tresnane. Nanging kudu piye maneh, wong tuwa wis nduwe jodho kanggo dheweke. Sanajan bocah sing dijodhohake apik, yen durung ketemu ya durung bisa sambung tresna.

Bapak lan Ibune saben dina nglipur Aulia. “Wis ta Ndhuk, Tresna iku jalaran saka kulina... mengko yen wis ketemu rak seneng dhewe.” Aulia takon kepiye olehe bisa entuk kamulyan ing uripe mbesuk, nanging ya kuwi mau saurane wong tuwane. Saben dina Bapake ngomong yen bocah lanang sing arep dadi sisihane kuwi bocah sing apik budine, sholeh lan liya-liyane. Lan Aulia ora ngira yen Bapakne wong lanang mau jebul kancane Bapak nalika isih cilik mbiyen. Aulia kerep takon, kenapa pacare ora kaya sing diimpen-impenake Bapake..nanging kabeh kuwi siya-siya.

Dina lan dina wis bisa dilakoni kanthi ikhlas, dina minggu wis teka Aulia durung ngerti sapa sing bakal teka lan dijodhohake karo dheweke. Teka semene Aulia mung ngerti jenenge bocah lanang kuwi.

Jenenge Albar, iku sing disampekake Bapak lan Ibune marang Aulia. Rencanane jam loro awan, Albar lan keluwargane bakal teka kanggo rembugan perjodhohanku karo Albar. Aulia ora bisa ngomong apa-apa, bisane mung meneng nang kamar.

Ora suwe, Albar lan keluwargane wis teka. Banjur keluwarga sakloron padha rembugan babagan perjodhohan ana ing ruang tamu. Krungu swarane Bapake sing ngundang Aulia kareben enggal-enggal metu nang ruang tamu supaya bisa ngeti calon bojone. Mula Aulia ndedonga ndhisik.

“Ya Allah Gusti, menawi tiyang jaler menika sae kangge gesang kula, paringana kula saget ikhlas lair dumugi batos.”

Luhe Aulia pating dleweran nelesi pipine. Alon-alon Aulia mbukak lawang kamare. Dene Bapake wis ngenteni ana ing ngarep lawang.

“Ayo metu, kae lho, temoni calon bojomu!” sawise kuwi Bapake metu nang ruang tamu.

Alon-alon Aulia karo ati sing durung mantep banjur dimantep-mantepake karo maca bismillah nang njero batine. Muga-muga wae awake bisa kuwat lan bisa narima kalawan Gusti Allah.

Aulia metu, mlaku menyang ruang tamu. Dheweke kaget lan ora bisa ngomong apa-apa, ora krasa luhe metu pating dlewerana nelesi pipine.

“Subhanallah...!” Ujare nang njero ati.

Ora ngira yen atine bakal sabungah dina iki, bocah lanang sing dijodhohake ora liya wong lanang sing ngeterake bali seminggu kepungkur, yaiku Fachri, ya Fauzi Fachri Albar, bocah lanang sing ditresnani kae.

“Subhanallah...” ujare Aulia.

“Mriki cah ayu!” undange Bapake, supaya Aulia gelem lungguh.

“Iki lho priya sing tak maksud, piye seneng ora?” ujare Bapake Aulia nggodha. Banjur mbacutake omong. “Piye pilihane Bapakmu? Bener ta ujare Bapak? Bocahe sholeh, Bapak yakin Mas Albar bisa njaga lan tresna karo awakmu.” Ujare Bapakne.

Iki dudu ngimpi, bener-bener Mas Fachri sing nang ngarepe. “Ya Allah apa iki jodhoku...” sepisan maneh, Aulia ndelengi bocah lanang mau, ora salah maneh Mas Fachri. Beda kaya biasane, dandanane nggambarake pria sing sholeh, Aulia bener-bener pangkling.

“Dhek Lia, Mas Fachri ora ngapusi ta?” Aulia mesem tipis, gara-gara diguyoni Fachri lan keluwargane.

“Iki Mas Fachri sing sabenere. Saiki Dhek Lia percaya apa ora karo Mas Fachri?”

Aulia mesem bungah banget.

“Matur sembah nuwun Bapak Ibuk, Aulia purun lan ikhlas menawi dipunjodhohaken kaliyan Mas Fachri.”

Bapake mesem lan krsa lega amarga krungu putrine sanggup lan saguh urip mbangun ballewisma enggal karo pria sing dijodhohake.

“Ya, mugi-mugi ngger anakku, tresnamu bisa teka kaki-kaki lan ninen-ninen kaya mimi lan mintuna. Apa sing dadi impenmu bisa kalaksanan, padha sing akur yaa...” kuwi dongane Bapak sadurunge aku resmi dadi bojone Mas Fachri mbiyen.