KUTUK LAN KUTHUK

Nalika kula tasih kelas sekawan SD, antawisipun umur sanga dumugi sedasa taun. Griya kula wonten ing dhaerah Gondhang, Sragen, caket kaliyan salah satunggaling peken. Sanajan agengipun boten sepintena, ananging peken menika ngemot sedaya barang pokok dumugi barang ingkang langka ing peken-peken sanesipun. Janganan dhaerah pesisir kados ta kangkung dumugi janganan gunung kados ta loncang ugi wonten. Semanten ugi babagan kewan. Peken menika sadeyan trewelu dumugi iwak laut. Boten mokal menawi peken menika boten nate sepi. Peken menika namung bukak ing legi kaliyan wage kemawon, dados boten saben dinten bikakipun.

Wonten ing sawijining dinten, inggih menika dinten minggu wage, kula kaliyan kanca-kanca dolan menyang peken saperlu tumbas kuthuk ingkang sampun dipuncet warna-warni kangge dolanan ten lapangan sekolahan. Kula, Adhit, kaliyan Roni tumbas kuthuk ten Pak Ngadiman. Kula milih kuthuk ingkang warna abrit, amargi benten piyambak kaliyan sanes-sanesipun. Nalika badhe wangsul saking peken kuthuk kula ucul, lajeng mlajeng ten blok ingkang sadeyan iwak. Kula lan kanca-kanca midar-mider madosi kuthuk warni abrit, lajeng kula nyuwun pirsa kaliyan salah satunggaling bakul iwak, “Pak, tang mriki wonten kutuk menapa boten?” “Oh, enten dhik. Sik tak bungkusne,” wangsulanipun bapak wau. Kula radi kaget menawi krungu tembung “Tak bungkusne”. Boten dangu pak bakul iwak maringi kula setunggal plastik iwak, lajeng ngendikan “Iki dhik kutuke. Sekilo patangpuluh lima ewu ya”. Lah dala. Kula kaget. Kula nembe ngertos anak pitik nyebatipun kuthuk menawi kula nyebat kutuk, kula bakal angsal setunggal kresek iwak kangge dipun goreng.